KRASNOLUDKI. FAKTY, MITY, GŁUPOTY – CZYLI M.IN. O TYM SKĄD SIĘ BIERZE KURZ W DOMU

Podziel się:

Uwielbiam tego Pana, a mianowicie Macieja Szymanowicza – a konkretnie jego rysunki. I muszę Wam przyznać, że mam pewne podejrzenia co do jego osoby… w poprzednim wcieleniu musiał być KRASNOLUDKIEM.

Maciej Szymanowicz: Krasnoludki. Fakty, mity, głupoty – to nietypowa książka. Pozycja przede wszystkim do oglądania i analizowania, śmiało możemy nazwać ją encyklopedią krasnoludków. 465 sztuk krasnoludków w jednym albumie ! To rysunki grają tu pierwsze skrzypce. Tekst jest dodatkiem do całości, składają się na niego podpisy oraz krótkie wyjaśnienia mające naukowy charakter np. budowa krasnoludka rodem jak z książki biologii. Maciej Szymanowicz wprowadził w opisy sporo humoru, który rozbawi nie tylko dzieci ale i dorosłych. Dodatkowo autor pozostawił dużo przestrzeni do tworzenia własnych historii. Oglądając ilustracje dziewczyny same ZMYŚLAŁY, co też te krasnoludki właśnie wyczyniają.

Krasnoludki – temat, który wydaje się nieco banalny i oklepany, w bajkach istniały od zawsze. Jednak nikt dotąd nie wyjaśnił nam skąd się biorą krasnoludki, jakiego są wzrostu czy jakie są ich ulubione środki transportu ( znaliście wcześniej ślimochód ?). Maciej Szymanowicz w niekonwencjonalny sposób pokazuje życie krasnoludków, wyjaśnia czym jest smartfonoidoza maniakalna czy krasnoludoza wesołkowata. Same krasnoludki przypominają czytelnikom jak fajne są spacery czy czytanie książek.

Ilustracje są fantastyczne, bardzo dokładne i urozmaicone. Krasnoludki jak malowane ? Teraz jak myślimy: krasnoludek, od razu przed oczami widzimy malutkiego ludzika w czerwonym kubraczku, z czapeczką z białym pomponikiem, z rumieńcem, czarnym paskiem i w brązowych botkach. Dziecko oglądając książkę ćwiczy spostrzegawczość i przy okazji zadaje dużo pytań. Obrazki są tak urozmaicone i szczegółowe, że za każdym kolejnym otworzeniem książki można zauważyć nowy detal. Książka idealna na długie godziny wspólnego oglądania. Kolorystyka marzenie ! Do tego duży format i sztywne, kartonowe kartki.

Mam tylko jedno zastrzeżenie, po przeczytaniu tej książki Gabrysia usilnie twierdzi, że wszystko co rozlała, rozrzuciła i zepsuła to nie jej robota, a krasnoludków.